ఇవి శ్రీమదాంధ్ర మహాభారతము, శాంతిపర్వం, తృతీయాశ్వాసంలో భీష్మునిచే ధర్మరాజుకి చెప్పబడిన ఒక కథకు సంబంధించిన పద్యాలు. పూర్వం, దీన్ని ముచుకుందుడనే రాజుకి రాక్షస గురువైన శుక్రాచార్యుడు చెప్పాడు.
ఒక బోయవాడు అడవిలో తిరుగుతూ, పక్షులను పట్టుకొని తింటూ, మిగిలిన వాటిని అమ్ముకుంటూ ఉన్నాడు. ఒకరోజు పెద్ద గాలివాన వచ్చింది. వానలో తడిసి, చలికి వణికిపోతూ, వాడు ఒక చెట్టుకిందకు వచ్చాడు. చెట్టు పైన గూట్లో ఉన్న ఒక పావురO, పెంటిపావురం ఆహారసంపాదన కోసం బయటకువెళ్ళి, తిరిగిరానందుకు చింతిస్తున్నది. చెట్టుక్రింద, బోయవాని వలలో చిక్కుకున్న ఆడపావురం పెనిమిటి మాటలను విని చాలా సంతోషించి, తన ఉనికిని తెలియజేసి, విధిని ఎవరూ తప్పించుకొన లేరని చెప్పింది.
శరణము సొచ్చినం దగ బ్రసన్నత గైకొని రక్షణంబు సా
దరముగ జేయు టత్యధిక ధర్మముగా బుధకోటి సెప్పు; నీ
వరసి మహార్తు వీని శరణాగతు నోపినభంగి నాపదం
బొరయకయుండజేయుము ప్రభూతపు సీతున గొంకు వోయెడున్.
" ఆదుకొనమని ఆశ్రయించినవారికి సహాయం చేయడాన్ని మించిన ధర్మం ఏదీ లేదు. ఇది పెద్దలు చెప్పిన మాట. అందువల్ల, చలికి వణికిపోతున్న బోయవాడికి నీకు చేతనయినంత సహాయం చెయ్యి " అని శరణాగతి తత్త్వాన్ని బోధించింది.
అనవుడు నుల్ల మెంతయు బ్రియంబు వహింపగ బక్షివైరి " సీ
తున సకలాంగకంబులు బ్రతున్నము లయ్యెడు; దీని బాపవే! "
యని అ విహంగమంబు రయమారగ నచ్చటి పుల్లలెల్ల ము
క్కునగొని తెచ్చి ప్రోవిడి యకుంఠితమైన దయాగుణంబునన్.
(ప్రతున్నము లయ్యెడున్ = బాధ పెడుతున్నాయి; (దీనిని పల్లటూళ్ళలో సలపరించడం అంటారు)
అకుంఠితమైన = మొక్కవోనిదైన)
ఇది విన్న మగపావురం, బోయవాడితో మానవభాషలో, అతడికి ఏ విధంగా సహాయపడగలదో, చెప్పమంది. చలితో, తన అవయవాలన్నీ బాధకు గురవుతున్నాయని, కనుక ఆ బాధను పోగొట్టమని చెప్పాడు బోయవాడు. అప్పుడు ఆ గువ్వ, చిన్న చిన్న చితుకులను ముక్కున కరచుకొని వచ్చి ప్రోగుచేసింది. దగ్గరలో ఉన్న గ్రామంలోకి వెళ్ళి ఒకవైపున నిప్పుతో ఉన్న కర్రముక్కను తెచ్చి, చితుకులను వెలిగించింది. బోయవాడు, మంటకు దగ్గరగా కూర్చొని చలి కాచుకున్నాడు.
ఆ తరువాత, వాడికి ఆకలిబాధ ఎక్కు వై, ఆ సంగతి, గువ్వకు తెలియజేశాడు. అప్పుడా గువ్వ:
ఖగములకు జీవనం బన గలదె సంగ్ర
హించి నట్టిది యాకలి కేమియైన
మాకు దొరకొన్నది దిందుము గాక! యైన
నీవు డస్సితి వాతిథ్య నియతి వలయు
" పక్షుల బతుకుల్లో, తిండి కూడబెట్టడమనేది ఉండదు. ఆకలికి ఏది దొరికితే అది తింటాం. అయినా, నువ్వు బాగా అలసిపోయావు. అతిథివైన నీ ఆకలి తప్పకుండా తీర్చాలి. " అన్నది.
ఇక్కడ ఒక సంగతి గ్రహించాలి. పక్షులు కానీ, జంతువులు కానీ, అహారం వెతుక్కుంటాయి గాని , కూడబెట్టవు. మానవజాతి మాత్రమే అవసరానికి మించి ధనం, ఆస్తులు, కూడబెడుతుంది. ఇది శోచనీయం. ఈ ఐశ్వర్యాలన్నీ అశాశ్వతాలనీ, ఏ నాటికైనా మరణం తప్పదనీ, తెలిసి తెలిసీ లెక్కకు మించి సంపదను కూడబెడతాడు. అందుకనే, విశ్వనాథవారు మనిషిని " తెలిసిన మూఢుడు " అన్నది.
కులపతి ఎక్కిరాల కృష్ణమాచార్యగారు, భయం జంతు లక్షణమనీ, జంతువుల విషయంలో సాధు జంతువులు క్రూర జంతువులను చూసి మాత్రమే భయపడతాయనీ, కానీ మనిషికి ప్రతి విషయంలోను భయమనీ చెప్పారు. ఈ విషయం బాగా బుర్రకెక్కాలని, పుట్టంగానే పిల్లవాడికి లేకపోతే పిల్లకి ఏల్.ఐ.సి. పాలసీ తిసుకొనేది యీ లోకంలో ఒక్క మనిషేనని, జంతువులకు ఏమీ పాలసీలు లేవని చమత్కారంగా చెప్పారు.
' కలదే యిమ్మెయి పౌరుషంబు జగతిం గారుణ్య మేపార ని
ప్పులుగి ట్లిచ్చునె మేను? నాదు చరితంబుల్ నిందకుం బట్టులై
తలపన్ వచ్చిన నింతనుండి కీడగునె యేతత్క్రూరతా ఘోర చే
ష్టలు మానం గలవాడ, బక్షి గురువై సంధించె సద్బోధమున్.
బాగా ఆలోచించి, భార్య మాటలు గుర్తుకు తెచ్చుకొన్న ఆ పావురం, తనను బోయకు ఆహారంగా సమర్పించుకోవాలని నిర్ణయించుకొని, ఎదురుగా ఉన్న మంట చుట్టూ తిరిగి ఒక్కసారిగా అందులో పడిపోయింది. బోయవాడు, ఈ త్యాగనిరతికి నివ్వెరబోయాడు.
" లోకంలో ఇటువంటి సాహసం, త్యాగం, ఉంటుందా? ఈ గువ్వ తన శరీరాన్ని నాకోసం అర్పించింది. ఛీ! ఛీ! నాది హీనమైన బతుకు. నా నడవడి వల్ల ఇంత చేటు వచ్చింది. ఇక నేను ఇటువంటి నీచమైన పనులు చేయను. ఆహా! ఈ పక్షి నాకు గురువై సన్మార్గాన్ని బోధించింది గదా! " అనుకున్నాడు.
ఇది యిట్లాలిని బంధులం దొఱగి తా నీ యగ్నిలో గూలె నొ
ప్పిదమై యుండగ నిట్టి తెంప యెలయం బెంపారు వైరాగ్య సం
పద పాపంబుల నెల్ల ద్రుంపగ మహాప్రస్థానపుణ్యత్వ మొం
దెద నే నిప్పుడ ' యంచు మానసము శాంతిం బొంద నిర్మోహుడై.
" అంతేగాక, ఈ పావురం నా కోసం, తన భార్యను, బంధువులను వదలిపెట్టి, త్యాగబుద్ధితో అగ్నికి ఆహుతి అయింది. ఇటువంటి సాహసం చేసి, వైరాగ్యభావంతో, నేను కూడా దేహత్యాగం చేసి, పుణ్యాత్ముడనవుతాను. " అని మమకారాన్ని వదిలి ఊరట చెందాడు.
భార్య తన కళ్ళముందే నిప్పులో పడటం చూసిన, ఆడపావురం కన్నీరుమున్నీరుగా విలపించింది. తోడులేని జీవితం వ్యర్థమని తలచి, తాను కూడా నిప్పుల్లో పడి ప్రాణత్యాగం చేసింది. ఆ విధంగా ప్రాణత్యాగం చేసిన పెంటి పావురం, దివ్యత్వాన్ని పొంది, దేవతాగణం మధ్యలో దివ్యాభరణాలతో వెలిగిపోతున్న, పెనిమిటిని చేరుకుంది.
ఇదంతా కళ్ళారా చూసిన బోయవాడు, దేహత్యాగం చేసి, పుణ్యలోకాలను పొందాలని, అడవిలో తిరుగసాగాడు. అతని ఒంటికి ముళ్ళు గుచ్చుకొని, రక్తం కారటం మొదలయ్యింది. అట్లా అడవిలో వెళ్తున్న బోయనికి ఎదురుగా కార్చిచ్చు కనపడింది. బోయవాడు చాలా సంతోషించి, ఆ దావాగ్నిలో పడి ప్రాణాలు వదిలాడు. దేవతారూపం పొందాడు.
ఈ విధంగా శరణాగత రక్షణ ఫల విశేషాన్ని తెలిపే లుబ్ధకపోతాఖ్యానాన్ని భీష్ముడు ధర్మరాజుకి చెప్పాడు.
లుబ్ధుడు అంటే బోయవాడు, కపోతము అంటే పావురము.
No comments:
Post a Comment