నిను జింతించుచు బాడుచుం బొగడుచున్ నీ దివ్యచారిత్రముల్
వినుచుం జూతురు గాక లోకు లితరాన్వేషంబులం
ఘన దుర్జన్మ పరంపరా హరణ దక్షంబై మహాయోగి వా
గ్వినుతంబైన భవత్పదాబ్జయుగమున్ విశ్వేశ! విశ్వంభరా!
యాదవులందు పాండుసుతులందు నధీశ్వర! నాకు మోహ వి
చ్ఛేదము సేయవయ్య! ఘనసింధువు జేరెడి గంగభంగి నీ
పాదసరోజచింతనముపై ననిశంబు మదీయబుద్ధి న
త్యాదరవృత్తితో గదియునట్లుగ జేయ గదయ్య! ఈశ్వరా!
శ్రీకృష్ణా! యదుభూషణా! నరసఖా! శృంగారరత్నాకరా!
లోకద్రోహినరేంద్రవంశదహనా! లోకేశ్వరా! దేవతా
నీకబ్రాహ్మణగోగణార్తిహరణా! నిర్వాణసంధాయకా!
నీకున్ మ్రొక్కెద ద్రుంపవే భవలతల్ నిత్యానుకంపానిధీ!
బమ్మెర పోతరాజు ఆంధ్రీకరించిన మహాభాగవతములో ఏ పద్యము చదివినా భక్తిరసస్ఫోరకంగా ఉంటుంది. ప్రథమస్కంధాంతర్గతమైన కుంతీస్తవములోని యీ మూడు పద్యాలు అటువంటివే. ఈ పద్యాలకు అర్థము వివరించనక్కరలేదు. అయితే, మాటిమాటికీ బుద్ధి మరుగున పడే సామాన్య మానవులమైన మనకు, జీవిత పరమార్థాన్ని గుర్తుచేసే ఇటువంటి పద్యాలను మననం చేసుకొని, ఉన్నంతలో ఆచరణలో పెట్టి, జీవితానికి ఒక అర్థాన్ని సాధించుకొనవలసిన అవసరం ఎంతైనా ఉన్నది.
ఉత్తరాగర్భాన్ని తన దివ్యమహిమతో పరిరక్షించిన తరువాత, ద్వారకానగరానికి బయలుదేరిన శ్రీకృష్ణపరమాత్మకు, కుంతి తన ఆత్మనివేదన చేసిన ఘట్టమిది.
భవము అంటే పుట్టడము. పుట్టడమనేది ఒక రోగము. దీన్ని భవరోగము అంటారు. రోగగ్రస్తుడైనవాడు తప్పకుండా ఔషధం సేవించాలి. అయితే, మామూలు రోగము కాదిది. జనన-మరణ చక్రంలో, కుమ్మరి సారెలో లాగా తిరుగుతూ, నిరంతర దు:ఖానికి, బాధలకు గురయ్యే భయంకరమైన రోగమిది. ఇటువంటి రోగానికి మందు ఇవ్వాలంటే, సమర్థుడైన వైద్యుడు ఉండాలి. అటువంటి మహాభిషక్కు పరమేశ్వరుడు. మందు శరణాగతి. ఈ శరణాగతి తత్వాన్ని చక్కగా అర్థం చేసుకోవాలి. ఎవరి పనులను వారు చేసుకుంటూ, ఫలితాన్ని భగవంతుని మీద ఉంచి, ఆ పరమాత్మ యందు చిత్తాని లగ్నము చేయడం. ఈ పని చేయాలంటే మోహవిచ్ఛేదము జరగాలి. నీవు-నేను, నీవారు-నావారు అనే భేదభావము పోయి, హృదయములో ప్రేమతత్వము నెలకొని, ఈ విశ్వమంతా పరమేశ్వరస్వరూపంగా కనపడాలి. అప్పుడు, అద్వైతభావన హృదయములో పీటవేసుకొని, సముద్రములో కలిసిపోయిన గంగాజలంలాగా, చిత్తము పరమేశ్వరభావనలో లీనమవుతుంది. అప్పుడు ఏరకంగా అయితే సముద్రజలం నుండి గంగాజలాన్ని వేరుచేయలేని స్థితి వస్తుందో, అదేవిధంగా, బ్రహ్మాత్మానుసంధానం జరుగుతుంది. అప్పుడు జీవుడు తనలో తాను రమిస్తూ ఉంటాడు. అప్పుడు తాను గుడికి వెళ్ళకపోయినా, గుళ్ళో ఉన్న భావనే కలుగుతుంది. తీర్థయాత్రలు చేయకపోయినా, పవిత్ర తీర్థాలలో మునిగినట్లే ఉంటుంది. తన దేహమే దేవాలయంగా మారుతుంది. జీవుడు దేవుడవుతాడు. అదే ఆనందసిద్ధి, అద్వైతసిద్ధి.
పై మూడు పద్యాలలో కుంతీదేవి కోరుకున్నదదే. " యాదవులందు బాండుసుతులందు నధీశ్వర ! మోహవిచ్ఛేదము సేయవయ్య ! " అని వేడుకొన్నది. మనం కోరుకోవాల్సిందీ అదే.
తెలుగుజాతికి తమ " గీతామకరందము ", " యోగవాసిష్ఠ రత్నాకరము ", " ఉపనిషద్రత్నాకరము " ఇత్యాది గ్రంధముల ద్వారానే గాకుండా, ప్రవచనముల ద్వారా, పామరులకు కూడా అర్థమయ్యే రీతిలో, మానవజీవిత పరమార్థాన్ని తెలియజేసి, ఆధ్యాత్మిక పరిమళాన్ని వెదజల్లిన, శ్రీశుకబ్రహ్మాశ్రమ వ్యవస్థాపకులు, సిద్ధయోగి, వర్తమానకాలపు వివేకానందులు, శ్రీశ్రీశ్రీ విద్యాప్రకాశానందగిరి స్వాములవారి దివ్యచరణాలకు సభక్తికముగా నమస్కరిస్తున్నాను.
No comments:
Post a Comment